Аўтары - Ірына Жарнасек - Часопіс «Ave Maria»

24.10.2016 | № 3 (216) 2013

Наш рахунак сумлення перад чарговай споведдзю — які ён? Чарговы, звычайны, альбо з кожным разам новы, як у самы першы раз, калі мы, яшчэ не прысыпаныя руцінай звыкласці, прывычкі, не жадалі прапускаць ніводнай драбніцы? Як мы яго робім?

Душпастырства

03.02.2016 | № 1-2 (250-251) 2016

Душпастырства моладзі ў парафіі святой Барбары ў Віцебску — гэта цэлая разгалінаваная сістэма. Найпрасцейшы спосаб не заблукаць у гэтай сістэме — пайсці ў тую групу, якая адпавядае маладому чалавеку па ўзросце. Праўда, не толькі ўзрост можа быць вызначальным, але і твой свет захапленняў, жаданне развіваць нейкія дары, якія ты ўжо маеш, альбо пошук таго, у чым ты мог бы найвыразней раскрыцца. Альбо, калі ў цябе ёсць жаданне і натхненне служыць іншым, ты таксама можаш паспрабаваць знайсці сваё месца.

Не бойцеся дзяцей

14.10.2015 | Рухі і супольнасці

Дзіцячы дом… Рознымі шляхамі трапляюць сюды ягоныя выхаванцы. Ці сустрэнуць яны на сваім шляху чалавека, якому будуць па-сапраўднаму патрэбныя?

Sursum corda

06.11.2014 | Парафіяльнае жыццё

На прыкасцёльным пляцы ў Мастах, што на Гарадзеншчыне, нас, удзельнікаў рэкалекцый з айцом Антанэлам Кадэду, сустрэла вялікая фігура Хрыста, які нясе крыж. Адразу кінулася ў вочы, што Хрыстус хоць і згорблены пад цяжарам сваёй нялёгкай ношы, але Яго твар зусім не напоўнены безнадзейнасцю. Ягоны палец указвае на неба. На пастаменце надпіс : «Sursum corda», што ў перакладзе азначае: «Угору сэрцы!». Дык мы і ўваходзім у касцёл з надзеяй, што рэкалекцыі з айцом Антанэла Кадэду дапамогуць нам узняць угору свае сэрцы.

Пакуль мы яшчэ ў дарозе...

02.11.2014 | Сведчанні

Што найперш прыгадваецца цяпер, пасля той нялёгкай дарогі з Полацка ў Росіцу напрыканцы ліпеня? Салёны пот, які безупынна ліецца па твары, 32° альбо й 35° у паветры, шалёная стома, мазалі на нагах? Бадай што, не. Прыгадваецца адразу цудоўны Алесін голас, што вольна разлятаецца па прасторы, голас, які ўсе мы з радасцю падхопліваем. Прыгадваюцца поўныя даверу Каціны просьбы да Усемагутнага, ціхія, удумлівыя словы сведчанняў Вольгі, Тані, Ірыны, Аляксандра… Ды яшчэ просьбы аб малітве за кагосьці, хто знаходзіцца ў патрэбе, за дзяцей, якім пагражае аборт, за тых хрысціянаў, што церпяць у гэтыя дні пераслед за сваё хрысціянства, за мір і спакой у свеце, за нашу сястру Украіну, што ў гэтыя самыя дні і хвіліны абліваецца крывёю…

Аднаві свой вобраз

31.10.2014 | Падзеі

Кожны хрысціянін ведае, што ён створаны на вобраз і падабенства Божае. Ці накладвае гэта на нас адказнасць? Мы, удзельнікі рэкалекцый у Росі, што на Гарадзеншчыне, два дні разважалі над гэтымі і многімі іншымі пытаннямі. Два дні малітваў, цікавых канферэнцый кіраўніка рэкалекцый ксяндза Джона Башаборы з Уганды, гутарак са знаёмымі і яшчэ нядаўна незнаёмымі людзьмі. Два шчаслівых дні ў Росі, напоўненыя Божай ласкай і Яго святой Прысутнасцю…

Ці аздараўляе Езус сёння?

21.10.2014 | Сведчанні

Калі Езус дзве тысячы гадоў таму абвяшчаў людзям сваё Евангелле, за Ім хадзілі натоўпы людзей. Многія з іх не толькі прагнулі слухаць Добрую Вестку, але і спадзяваліся атрымаць ад Яго аздараўленне. І многія атрымлівалі. Сляпыя пачыналі бачыць, глухія — чуць, паралізаваныя падымаліся са сваіх цяжкіх пасцеляў. Ён вызваляў людзей ад шматлікіх духоўных і фізічных хваробаў. А сёння? Ці вызваляе Ён нас сёння? Ці лечыць? Ці загойвае нашыя раны? Ці прыносіць палёгку?

Дзякуем Табе, Ойча наш…

02.09.2014 | № 12 (225) 2013

Напрыканцы кожнага года мы азіраемся назад ды разважаем над тым, што прынёс нам мінулы год, чым запамятаецца, якія радасці былі ў ім, якія няўдачы. Для верніка ж заўсёды актуальным застаецца ўменне бачыць дзеянне Божае ў ягоным жыцці. Ды яшчэ важна аналізаваць, ці ўмеў ты сам супрацоўнічаць з Божай ласкай, чыю прагнуў выконваць волю: сваю альбо Божую?

Адказнасць

27.04.2014 | Падзеі

У гэты дзень шмат чаго было ўпершыню: першыя святарскія пасвячэнні ў Оршы, першыя пасвячэнні з рук яшчэ нядаўна прызначанага біскупа Віцебскага Алега Буткевіча, першыя святарскія крокі двух маладых людзей — марыянінаў Канстанціна Анашкі і Вадзіма Мізера… Шмат віншаванняў, кветак, прыгожых словаў, спеваў… І на тле ўсяго гэтага радаснага й шчаслівага ў душу асабліва запалі словы біскупа пра адказнасць.

«Што вы зрабілі аднаму з гэтых…»

23.03.2014 | № 1-2 (226-227) 2014

Напярэдадні святаў Божага Нараджэння пробашч друйскай парафіі Святой Тройцы ксёндз Сяргей Сурыновіч прапанаваў дарослым людзям праз інтэрнэт прыслаць свае адрасы, калі яны захочуць атрымаць віншаванне з Дзіцячага дому. Адгукнуліся амаль 120 чалавек. Для паштоўкі выкарысталі карціну мясцовага мастака Яна Рыдзіка — выдрукавалі яе ў друкарні і раздалі дзецям. І ў розныя куткі Беларусі паляцелі святочныя весткі з друйскага Дзіцячага дому. А потым выхаванцы атрымлівалі, чыталі й перачытвалі паштоўкі ў адказ ды ласаваліся шакаладкамі, цукеркамі, што разам з віншавальнымі паштоўкамі даслалі да святаў яшчэ нядаўна незнаёмыя ім дзядзі і цёці.

Чым нам запамятаецца 2014-ы?

12.01.2014 | № 12 (237) 2014

Якім ён быў для нас, гэты год, чые дні цяпер імкліва сыходзяць, адплываюць, каб ніколі не вярнуцца? Для большасці быў ён трывожны, пазначаны ўкраінскім Майданам. Многія з нас, уключаючы камп’ютар, перш-наперш прагнулі прагледзець навіны з Украіны. У каго не заходзілася болем сэрца, калі мы зноў і зноў разумелі, што зменаў да лепшага пакуль няма? Як напісаў наш паэт Міхась Скобла пра лета 2014 года: Ня хмеліць чарка, нясмачніцца скварка, Ня лезе мне ў горла ні хрэн, ні кмен. У п’есе жыцьця — курсівам — р э м а р к а: На ўкраінскім фронце без перамен. Чакалі, цярпліва чакаем, молімся за перамены да лепшага для нашых братоў украінцаў...

Як свечка на алтары

15.11.2013 | № 4 (193) 2011

Тамаш Падзява, святар, законнік (1906–1975) «Не хачу іншай свабоды, як толькі той, якую дае Ён [Бог] сам. Таму нікуды да гэтага часу я не пісаў просьбы аб вызваленні ўладам і не маю намеру пісаць. Няхай сабе трымаюць мяне тут, колькі хочуць. Маёй жа духоўнай свабоды, аднак, ніхто ў мяне не забраў і забраць не можа».

Ці ўмеем мы спавядацца?

27.09.2013 | № 3 (204) 2012

На пытанні Ірыны Жарнасек адказвае адміністратар парафіі Найсвяцейшага Сэрца Езуса з г. п. Падсвілле, што на Глыбоччыне, ксёндз Андрэй Кулік. «...Споведзь — гэта <...> праца чалавека над сабою, над злом, якое ёсць у кожным з нас. Кожны вернік, а таксама і святар, мае абавязак духоўнага развіцця і паглыблення веры. Споведзь жа, безумоўна, спрыяе нам у гэтым».

Будзь чалавекам малітвы

26.09.2013 | № 3 (204) 2012

Стаць чалавекам малітвы — да гэтага нас заклікае сёння святы Бонавэнтура. Калі ты хочаш навучыцца цярпліва перажываць усялякі клопат і цяжкасці зямнога жыцця, будзь чалавекам малітвы; калі прагнеш мець сілу для перамогі над непрыяцелем душы і агрэсіўнасцю духа, будзь чалавекам малітвы.

ТАКІЯ ВАЖНЫЯ СУСТРЭЧЫ

25.09.2013 | № 1-2 (202-203) 2012

Гэткі ўжо ёсць чалавек: ён баіцца болю, цярпенняў, звязаных з ім, баіцца хваробаў і ўсяго, што можа прынесці боль. Мы абараняемся ад таго, што можа прычыніць нам непрыемнасць. Часта мы баімся не толькі ўласнага, але і болю іншых людзей. Чаму? Ці толькі таму, што шчыра спачуваем тым, каго напаткала выпрабаванне?

Варта паехаць у Расоны

24.09.2013 | № 12 (201) 2011

Не, мы нічога не наблыталі, хоць ніхто ад памылак, вядома, не застрахаваны. На гэты раз запрашаем лёгкіх на нагу ахвотнікаў да вандровак у Расоны, што знаходзяцца на самай поўначы Беларусі.

Несці ў сэрцы крыж

20.09.2013 | № 11 (200) 2011

Што гэта значыць — несці крыж у сэрцы? Змешчаны на покуце ў хаце — зразумела. Устаноўлены пры дарозе, на скрыжаванні, пры касцёле альбо капліцы, на могілках — таксама зразумела. Крыжык на шыі — таксама. Якія ж бы мы былі хрысціяне, калі б у нас не было ўсяго гэтага? Ды толькі калі б не было яго ў нашых сэрцах, Хрыстовага крыжа, чаго вартая была б тады ўся наша вера?

Як адпачываем?

13.09.2013 | № 7-8 (220-221) 2013

Мы шмат гаворым пра тое, як мы працуем. Нас турбуе, ці сумленна мы выконваем даручанае, ці паспяваем зрабіць усё ў належны тэрмін. Нас хвалююць адносіны з калегамі на працы, з кіраўніцтвам. Мы перажываем за якасць таго, што робім. Словам, праца, праца, праца… А як мы адпачываем? Бо, насамрэч, тое, як мы працуем, як жывём, наўпрост залежыць ад таго, як мы адпачываем.

Стань перад Богам (частка II)

09.09.2013 | № 11 (212) 2012

Унутраная малітва. Што гэта такое? Яна даступная толькі выбраным, асабліва адораным, альбо ўсё ж і кожны вернік можа ўвесці яе ў практыку свайго духоўнага жыцця? І што яна дае яму? Вось што на гэтую тэму кажа доктар тэалогіі айцец Анджэй Мушаля з Кракава.

Жыве ў Браславе Оля

06.09.2013 | № 11 (212) 2012

Завочна я была знаёмая з сям’ёй Баранавых з Браслава даўно, але ўпершыню пераступіла парог іх дома толькі мінулым летам, у часе браслаўскіх урачыстасцяў у гонар Маці Божай. Браслаў гучна адзначаў свае чарговыя святы — касцёл быў запоўнены парафіянамі, гасцямі, пілігрымамі, паўсюль чуліся песні, смех, радасць. А ў іх кватэры стаяла цішыня. Усе былі дома: мама Ірына, тата Ігар і Оля, іх дачушка. Менавіта Оля нас і пазнаёміла, дакладней, звяла нас бяда, якая здарылася з ёй пяць гадоў таму…

Аўтары \ Ірына Жарнасек