Разважанні
Лекаванне прыгажосцю. Пра тэрапеўтычны эфект Пасхальнай літургіі
Мяркую, толькі лянівы не чуў пра даволі папулярную псіхалагічную мадэль Кюблер-Рос, дзе праз адмаўленне, гнеў, торг і дэпрэсію чалавек ідзе да прыняцця. Хутчэй за ўсё, праз усе гэтыя этапы (хіба толькі без перадапошняга) праходзіў кожны сярэднестатыстычны каталіцкі душпастыр, гледзячы на несуразмернасць колькасці ўдзельнікаў Пасхальнай вігіліі з — умоўна — Літургіяй Мукі Пана. І змагаемся мы пасля з амбівалентнымі пачуццямі: ці то сардэчна вітаць тых, хто «Пану Богу не надакучвае», і рабіць паскораны керыгматычна-катэхетычны курс у межах аднаго казання, ці, наадварот, — прамаўляць да сумленняў аргументам з Ап 3,15–16. Адзінага слушнага рашэння хіба і не існуе, але і не пра яго сёння пойдзе гаворка. А што, калі паспрабуем паглядзець на рэчаіснасць вачыма чалавека, можа, не зусім практыкуючага і з адрабінаю скептыцызму адносна хрысціянскай дагматыкі, які, аднак воляй Провіду (што найхутчэй), лёсу (як яму здаецца) ці родных бацькоў, што запрасілі на Вялікдзень (і няёмка не пайсці) запрошаны, каб наступныя дзве з «хвосцікам» гадзіны правесці ў акружэнні старажытных сімвалаў, глыбокіх зместаў і фундаментальнай для хрысціянаў праўды пра Уваскрасенне. Інакш кажучы, правядзем эксперымент: што «Маці ўсіх Літургій» можа сказаць непадрыхтаванаму катэхетычна яе ўдзельніку?

Сайт часопіса „Ave Maria“ Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі Рыма-каталіцкага Касцёла ў Беларусі

Часопіс існуе дзякуючы вашым ахвяраванням. Сёння мы просім вашай дапамогі — нават невялікая сума падтрымае нас.

Падрабязней