Разбіраючы свае запісы, я знайшла вельмі цікавы ўспамін пра незвычайную з’яву, якая аднойчы дапамагла мне і маім сяброўкам пазбегнуць граху, а галоўнае — паказала сілу малітвы. Было гэта ў 1959 г. ва ўрачыстасць Уваскрасення Пана.   

За некалькі дзён да свята вучняў 9–10 класаў (камсамольцаў) запрасілі да дырэктара школы і паведамілі, што ў Вялікдзень яны павінны прыйсці ў касцёл перад ранішняю святою Імшою і не пускаць школьнікаў на набажэнства. Мы з сяброўкаю Рэняю Януковіч расказалі дома пра гэта даручэнне сваім мамам. Мая матуля была абураная, плакала, казала, што не пусціць мяне... Потым, сустрэўшыся з Рэнінаю мамаю, цёткаю Александрынаю, мы вырашылі памаліцца Ружанец да Маці Божай Будслаўскай, каб Яна дапамагла нам у гэтай справе. Нашы матулі прасілі Марыю, каб мы... захварэлі і не змаглі пайсці на грэх. Але мы не захварэлі, і трэба было ісці выконваць загад дырэктара. Рэня, я і яшчэ дзве дзяўчынкі з вёскі Гарадзішча выйшлі з дому, калі сонца яшчэ не ўзышло. Да касцёла было 4 кіламетры. Мясціны ў нас узгорыстыя, і мы то падымаліся ўверх, то спускаліся да ручаёў у нізіну. Узышоўшы на Жукаву гару (так называецца адзін з узгоркаў), мы аслупянелі: з-за анцыпараўскага маяка выглядвала вялікае аранжава-жоўтае сонца, як велікодная булка. Яно не сляпіла вочы, і мы яго добра разгледзелі. Раптам сонца падзялілася на пяць асобных сонцаў: адно вярцелася ў цэнтры, а вакол яго, як бы ў карагодзе, круціліся астатнія чатыры — спачатку ў адзін бок, а потым у другі. У імгненне вока з пяці сонцаў утварыліся чатыры: два рухаліся па вертыкалі і два — па гарызанталі, утвараючы крыж. Потым былі тры сонцы, потым — зноў пяць, а потым — адно, ды такое яснае і асляпляльнае!.. Мы ўпалі на калені і чыталі ўсе малітвы, якія ведалі. Потым усхапіліся і кінуліся бегчы ў школу.

Убачыўшы нас, дырэктар пачала сварыцца з-за нашага спазнення, але мы, перабіваючы адна адну, расказвалі пра дзіўнае здарэнне. Яна нічога не разумела, павяла нас у кабінет, прыкрыкнула і загадала адной спакойна распавесці пра ўбачанае. Прыйшла таксама завуч, якая выкладала фізіку і астраномію, і пачала штосьці гаварыць пра такія з’явы з навуковага пункту гледжання, але нам было нецікава, бо мы хацелі хутчэй расказаць усім пра тое, што бачылі.

Анастасія Фёдараўна, дырэктар школы, папярэдзіла, каб мы нікому не гаварылі пра гэта, прысаромеўшы: «Вас усе засмяюць!». Але нас гэта не стрымала і мы ўсё ж распавядалі іншым пра цуд у тую велікодную раніцу.

Сапраўды, гэта быў цуд: больш нам ніколі ніхто не загадваў хадзіць да дзвярэй касцёла, каб не пускаць туды дзяцей.


Ганна Шылько, Варапаева.

Мы вельмі радыя
бачыць вас на сайце
часопіса «Ave Maria».
Гэта плён працы
неабыякавых людзей,
якія з радасцю ствараюць
гэты часопіс для вас.

Падпіска
Ахвяраванні

Сайт часопіса „Ave Maria“ Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі Рыма-каталіцкага Касцёла ў Беларусі

Часопіс існуе дзякуючы вашым ахвяраванням. Сёння мы просім вашай дапамогі — нават невялікая сума падтрымае нас.

Падрабязней