Марыя Дзюбак
Светлай памяці
мужа майго Алега прысвячаю
* * *
Не змог ты болей быць маёй апорай,
Тваім збавеннем не змагла быць я...
І сярод мноства падаючых зорак
Адна — твая, адна — твая...
І прыйдзе дзень. Для ўсіх ён будзе новы.
А мой гадзіннік роспачна маўчыць.
Парвалася часоў жывая повязь.
Палынны боль. Нічога не змяніць.
Нічога не змяніць і не паправіць.
Сцяжынкай нашай разам не прайсці.
І толькі гэта зоркавая памяць,
Як светлы промень у маім жыцці.
* * *
Сярод аблокаў я цябе шукаю,
Сярод вятроў і зораў, і бяроз.
І рэха зноў няўлоўнае гукаю.
Так холадна. Дачасны той мароз.
Дачасна. Непазбежна. Незваротна.
Раптоўна перайсці тую мяжу...
Шумяць, шумяць пажоўклыя чароты.
Чароты, я вам боль свой раскажу.
Я раскажу балотам журавінным,
Што ў сэрцы восень, пэўна, назаўжды.
Спынілася я ў часе несупынным.
Пустынна. Адзінокія сляды.
* * *
Паміж небам і зямлёю,
Паміж мною і табою —
Вечнасці бясконцасць.
Ты ў душы маёй, са мною.
Значыць, вечна нам з табою
Свеціць сонца.
* * *
Цябе ў зямлі няма. Сярод анёлаў
Ты стаў таемным небажыхаром.
Ты стаў святлом безабаронна кволым.
І неба — дом твой вечны. Вечны дом...
А я вось з ягад еду, як калісьці,
Тапчу яшчэ ўсё грэшную зямлю,
Сумую з гэтым першым жаўталісцем
І за цябе Усявышняга малю.
Мне вострым болем кожная сцяжына,
А ад ажынаў — цёмна ўваччу.
У нейкі міг я грэшны свет пакіну
І да цябе ў нябёсы палячу.
* * *
Ты прыходзіш у сны,
Недасяжны, пяшчотны, —
Маё шчасце вясны
І мой дзень незваротны.
Будзіш ранне маё
Самым лёгкім павевам.
А гады, як жніўё,
З сваім нудным напевам.
А бяда, як вада,
Што з нябёсаў ліецца.
Пашкадуй ты, бяда,
Утрапёнае сэрца.
Ды пайдзі-адыдзі
На сухі лес далёкі.
Болей нас не судзі.
Няхай судзяць аблокі,
Няхай неба прысуд
Нам свой вынесе строгі.
Іду зноў на той груд
І не бачу дарогі.
* * *
Ёсць светлая вечнасць.
Ёсць вечная памяць.
Зямных дзён расквечанасць.
Воля і слабасць.
Ёсць лад і гармонія.
Беды і шчасце.
Ёсць духам нязломныя,
Што ім напасці.
Змагацца і выстаяць.
Верыць і помніць.
Відаць, гэта ісціна,
Промень духоўны.
