Васямнаццатая звычайная нядзеля, год С (04.08.2013 г.)
«Нехта з натоўпу сказаў Езусу: Настаўнік, скажы брату майму, каб ён падзяліўся са мною спадчынай. Але Езус адказаў яму: Чалавеча, хто паставіў Мяне судзіць або раздзяляць вас?
Пры гэтым сказаў ім: Глядзіце, сцеражыцеся ўсялякай прагнасці, бо нават калі хтосьці мае дастатак, жыццё яго не залежыць ад ягонай маёмасці. І расказаў ім прыпавесць: у аднаго багатага чалавека добра ўрадзіла поле. І ён разважаў сам-насам: Што мне рабіць? Няма куды мне сабраць ураджай мой. І сказаў: Вось што зраблю: паламаю засекі мае і збудую большыя, і збяру туды ўсё збожжа маё і ўсё дабро маё. І скажу душы маёй: Душа, шмат дабра ў цябе ляжыць на многія гады. Адпачывай, еш, пі і весяліся. Але Бог сказаў яму: Неразумны, гэтай жа ноччу забяруць душу тваю у цябе. Каму ж дастанецца тое, што ты нарыхтаваў? Так бывае з тым, хто збірае скарбы сабе, а не перад Богам багацее» (Лк 12, 13–21).
«Сцеражыцеся ўсялякай прагнасці»
Прагнасць, або хцівасць — адзін з сямі галоўных грахоў. Ёй супрацьпастаўляецца цнота шчодрасці. Сярод людзей рознага ўзросту і розных культур заўжды былі і будуць асобы, якія ашчаджаюць грошы толькі для сябе, на ўласныя патрэбы, дзеля ўласнай карысці і задавальнення — тыя людзі, што не ведаюць Бога. Ёсць і такія, хто ахвотна дзеліцца заробкам і маёмасцю з патрабуючымі. Як кажа Святое Пісанне: «Больш шчасця ў тым, каб даваць, чым у тым, каб браць!» (Дз 20, 35).
Сёння задамо сабе пытанне, ці большую радасць мы атрымліваем, калі назапашваем нешта, або цешымся і тады, калі дзелімся з іншымі? Гэта добрае пытанне для рахунку сумлення. Можна запытацца ў сябе і пра тое, калі і што я ў апошнія месяцы ахвяраваў некаму на патрэбы, і ці зрабіў гэта бескарысліва? Закон Старога Запавету, якім мноства хрысціянаў кіруецца і сёння, кажа пра неабходнасць штомесячнай ахвяры ў 10 % свайго даходу Пану Богу — гэта значыць, на дапамогу бліжнім, якія маюць у гэтым патрэбу. Напэўна кожны з нас, нават калі і сам не надта заможны, робіць нейкія дары або прызначае пэўную суму грошай на патрэбы парафіі, бедных або на місіі. Такім чынам мы супрацоўнічаем з Божаю ласкаю. Людзі, якія шчыра і бескарысліва дзеляцца з іншымі, робяць гэта не напаказ.
Калі ж нехта яшчэ не пачуў у глыбіні сваёй душы Хрыстовага закліку: «Больш шчасця ў тым, каб даваць, чым у тым, каб браць!», і калі нехта адчувае, што мусіць прыняць рашэнне радасна дзяліцца сваім даходам, няхай гэтае разважанне паслужыць натхненнем, каб даверыць Пану Богу сваё матэрыяльнае становішча. Напрыклад, каб кожны месяц прызначаць 10% або 5 % свайго даходу на дабрачынныя мэты. Каб дасягнуць гэтай новай евангельскай перспектывы, трэба на ўсю сваю маёмасць глядзець як на дар. Бо менавіта Бог дае нам жыццё, здароўе і сілы. За гэтыя незаменныя дары, якія даюць нам магчымасць працаваць і зарабляць грошы, варта нейкім чынам Богу аддзячыць.
Зразумела, гэтая ўдзячнасць павінна гучаць у малітве. Але ж ці дастаткова гэтага? І ці я заўжды дзякую ў малітве? Дзяліцца з патрабуючымі сваім заробкам — значыць давярацца Пану Богу. Гэта давер да Яго Провіду, які не дапусціць, каб чалавек цярпеў недастачу. Памятайма, што міласціна з’яўляецца лекам ад прагнасці. Калі мы даем яе з усведамленнем, што Нябесны Айцец бачыць, як мы дзелімся з іншымі, тады сэрца напаўняецца сапраўднаю радасцю. Напрыканцы гэтай рэфлексіі паразважайма яшчэ хвіліну над словамі святога Паўла: «Хто сее скупа, той скупа і пажне, а хто сее шчодра, той шчодра і пажне. Няхай кожны дае, як вырашыць у сэрцы сваім, а не са шкадаваннем ці з прымусу, бо радаснага даўцу любіць Бог. Бог мае моц узбагаціць вас усякаю ласкаю, каб вы, заўсёды і ва ўсім маючы ўсялякі дастатак, былі багатыя на ўсялякія добрыя справы. (2 Кар 9, 6–8).
Айцец Раман Шульц ОР
