У Пінску ёсць дзве вышэйшыя навучальныя ўстановы: Палескі дзяржаўны ўніверсітэт і Міждыяцэзіяльная вышэйшая каталіцкая духоўная семінарыя імя св. Тамаша Аквінскага. І калі першая з іх знаходзіцца ў гушчары гарадскіх будынкаў і цэнтры грамадскай увагі, то для таго, каб знайсці другую, трэба пакінуць бурлівыя вуліцы сучаснага горада і накіраваццца туды, дзе цішэй — у гістарычны цэнтр, да берагоў Піны. Старажытны будынак над ракою не толькі прыцягвае позіркі турыстаў і шпацыруючых пінчанаў, але і дыхае нейкай таямнічасцю. Прыгажосць звонку і таямнічасць унутры. Што ж адбываецца за гэтымі сценамі, і якім чынам маладыя людзі рыхтуюцца да таго, каб стаць святарамі?
Упершыню семінарыя ў Пінску была адкрытая 12 верасня 1925 года кс. біскупам Зыгмунтам Лазінскім. На жаль, яна праіснавала толькі 14 гадоў і ў 1939 годзе была зачыненая савецкімі ўладамі. У гады ліхалецця знік вялізны кнігазбор семінарыйнай бібліятэкі, у якім налічвалася 40 000 тамоў кніг і рукапісаў. Але яшчэ большай стратай стала немагчымасць рыхтаваць маладых святароў. Пасля закрыцця семінарыі ў будынку размяшчаўся вайсковы шпіталь, а пазней — штаб Пінскай флатыліі. І толькі напрыканцы 90-х гадоў дзякуючы намаганням кс. кардынала Казіміра Свёнтка будынак зноў вярнуўся да законнага гаспадара — Каталіцкага Касцёла. Пасля некалькіх гадоў аднаўлення 12 верасня 2001 года семінарыя адчыніла свае дзверы для тых, хто жадае прысвяціць сваё жыццё службе Богу і Касцёлу. Сёлета семінарыйная супольнасць пачала ўжо дзесяты пасля адраджэння навучальны год. За гэты час святарамі сталі 16 яе выхаванцаў.
На сённяшні дзень навучэнцамі семінарыі з’яўляюцца 33 асобы. Гэта маладыя людзі, якія паходзяць з Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі, Віцебскай і Пінскай дыяцэзій; разам з імі да святарства рыхтуюцца манахі Ордэну кармэлітаў босых. На пачатку семінарысты вывучаюць пераважна філасофскія і так званыя прапедэўтычныя прадметы, якія закладаюць падмуркі для далейшага вывучэння тэалогіі і навучання Касцёла. Праграмай таксама прадугледжана вывучэнне некалькіх моваў: трэба замацаваць веданне не толькі беларускай мовы, але і англійскай, і польскай. Акрамя таго, каб была магчымасць асягнуць вытокі хрысціянскай думкі, вывучаюцца лацінская і грэчаская мовы. Заняткі праводзяць 19 выкладчыкаў, некалькі з якіх маюць ступень доктара.
Чым жа жыццё семінарыста адрозніваецца ад жыцця студэнтаў іншых ВНУ? Ці толькі вывучэннем іншых прадметаў з дзіўнымі і незразумелымі назвамі кшталту «метафізіка», «гамілетыка» альбо «urbanitas sacerdotalis»? Жыццё ў семінарыі не абмяжоўваецца вывучэннем толькі тых ці іншых навуковых дысцыплінаў. Будучы святар здабывае веды не толькі розумам, але і сэрцам. Ён вывучае дзеянне Божай любові ў сваім асабістым жыцці, вывучае сябе, свае моцныя і слабыя бакі, каб у супрацоўніцтве з Божай ласкай рэалізоўваць у сваім жыцці словы св. Яна Віянэя: «Святарства — гэта любоў Сэрца Езуса». Святара часта называюць alter Christus — другі Хрыстус. Малады чалавек, які адказвае на заклік Хрыста, не можа не дбаць аб сэрцы, якое любіць па прыкладзе Збаўцы. Для гэтага недастаткова мець выдатныя адзнакі па семінарыйных «сапраматах». Навучанне такога кшталту пераносіцца з лекцыйных аўдыторый у капліцу, дзе вучань размаўляе сам-насам з найвышэйшым Настаўнікам, у цішыні задае Яму свае пытанні і знаходзіць адказы ў Ягоным Слове. Цэнтрам кожнага дня з’яўляецца Эўхарыстыя, падчас якой уся семінарыйная супольнасць — і выхавацелі, і выхаванцы — збіраюцца каля алтара, займаючы месца вакол аднаго стала — як вучні Езуса. Узіраючыся ў ахвярную любоў, яны вучацца ахвяраваць сваё жыццё для іншых.
Акрамя таго, што кожны дзень семінарыйнага жыцця напоўнены супольнай і асабістай малітвай, семінарысты штомесяц перажываюць дзень духоўных разважанняў. У гэты дзень не праводзяцца лекцыі, таму ёсць час, каб затрымацца, азірнуцца на пражыты месяц, паразважаць над тым, што яшчэ трэба было б змяніць у сабе.
Ёсць у семінарыйным жыцці месца і на адпачынак: час, каб пазаймацца спортам, развіваць свае мастацкія таленты, удзельнічаючы ў музычным гурце «Подых Духа» альбо ў семінарыйным тэатры. Змястоўны час адпачынку таксама служыць развіццю ў маладых вучнях Хрыста рысаў, неабходных для служэння сваім братам у веры. Справа ў тым, што канікулы на працягу навучальнага года прыпадаюць на перыяды святкавання найбольшых хрысціянскіх святаў і семінарысты маюць магчымасць на практыцы глыбей перажыць тое, што здабылі ў тэорыі ў семінарыйных аўдыторыях.
Ёсць яшчэ адна цікавая адметнасць семінарыі. Для кожнага з яе навучэнцаў надзвычай важнай з’яўляецца малітва тых, да каго яны як святары будуць пасланыя. Малітва вернікаў аб шматлікіх працаўніках на жніве Пана, малітва за тых, хто навучаецца ў семінарыі, — гэта неабходная ўмова для развіцця ў маладых сэрцах дару паклікання да святарства.
{gallery}188-4{/gallery}
1 кастрычніка ў семінарыі з’явілася свая інтэрнэт-старонка: seminary.catholic.by
Заходзьце да нас часцей у віртуальную гасціну.
Ксёндз Уладзімір Русак,
віцэ-рэктар МВДС, кіраўнік навучальнага працэсу.
Фота клерыка
Дзмітрыя Дубовіка.