Як усё пачыналася...

Касцёлу Езуса Міласэрнага ў Віцебску нададзены статус катэдральнага. Падзея неардынарная і значная як для Віцебскай дыяцэзіі, так і для ўсёй Беларусі. Пра тое, як паўставалі сам касцёл і яго парафія, як вырашаліся праблемы будаўніцтва, наша размова са шматгадовым ранейшым старшынёй парафіяльнай рады Уладзімірам Папяленкам.

— Дык з чаго, сапраўды, пачыналася, Уладзімір Аляксандравіч?

— Пляцоўку пад будоўлю меркаванай новай святыні ардынарый дыяцэзіі Уладзі­слаў Блін асвяціў 12 верасня 2004 года. Але парафія паўстала тут значна раней — увесну 2000 года, калі было вырашана ўтварыць у горадзе 4 каталіцкія парафіі. Божае Нара­джэнне 2000 года вернікі парафіі ўжо сустракалі ў часовай зборнай капліцы, якая мясцілася на адведзеным пад будоўлю пляцы і была, дарэчы, узведзена вельмі хутка. Па ўзвядзенні часткі гаспадарчых пабудоваў пры касцёле парафіяне перайшлі маліц­ца ў прыстасаваную капліцу, у памяшканне, дзе цяпер знаходзіцца канферэнц-зала культурна-рэлігійнага цэнтра.  

— Удалы пачатак. І далей усё было так лёгка?

— Лёгка — гэта на старонні погляд. На самай справе часам было вельмі, можна сказаць неймаверна, цяжка. І сіл, і канцэнтрацыі духу тая праца вымагала і, вядома ж, малі­твы. Многа папераў даводзілася афармляць, усё ўзгадняць, прасіць, дамагацца. Шмат цяжкасцяў было, напрыклад, з адводам зямлі пад будоўлю непасрэдна касцёла, калі гарадское ўпраўленне архітэктуры, выкарыстоўваючы розныя надуманыя зачэпкі, пачало адмаўляць у станоўчым вырашэнні справы. Ды як бы ні было, а вельмі важны дакумент пад назвай «Дзяржаўны акт на зямлю» мы займелі. Нямала нерваў каштавала і цягамоціна з рашэннем аб дазволе будаўніцтва. Давялося і лісты пісаць у «высокія» інстанцыі, і з «высокімі» службоўцамі, у тым ліку з тагачасным старшынёю аблвыканкама Уладзімірам Ан­дрэйчанкам, сустракацца. Нямала высілкаў вымагала вырашэнне іншых пытанняў: узгадненне са службамі горада, нюансы экспертызы і ін­шае.  

— Але ж, пэўна, і нейкія ста­ноўчыя моманты былі?

— Былі. З прыемнасцю, на­прыклад, узгадваю перыяд сумеснай працы з работніка­мі архітэктурна-праектнага бюро ўпраўлення архітэктуры Віцебскага аблвыканкама пад кіраўніцтвам Людмілы Зя­зюлінай. Тая праца была цалкам дзелавой: і параіцца можна было з людзьмі, і ўда­кладніць штосьці, і належную кансультацыю атрымаць, і паехаць разам паглядзець з мэтаю пераймання вопыту ін­шыя пабудовы гэткага кшталту. Плённа працавалася таксама з галоўным архітэктарам праекта Мікалаем Грэнем, які так удала здолеў спалучыць у праекце святыні рысы кла­січнай касцёльнай пабудовы з сучаснымі вырашэннямі дэкору. 

— Хто займаўся непасрэдна ўвасабленнем праекта ў жыццё?

— Падраднай арганізацыяй, якая ў 2004 годзе пачынала будаўніцтва, было ААТ “Віцебскгандальбуд” на чале з Уладзімірам Акуловічам. Затым, з верасня 2005 года, справу прадоўжыў будаўнічы ўчастак Віцебскай дыяцэзіі. На мой погляд, гэта былі спецыялісты вельмі высокага класу. 

— Хто са святароў займаўся справамі будоўлі?

— Спачатку ксёндз Тадэвуш Кахановіч. Затым, у сувязі з новымі парафіяльнымі прызначэннямі, — ксяндзы Міраслаў Скачыляс і — па сённяшні дзень — Раман Мурзіч.

— Як Вам асабіста ўдавалася спалучаць асноўную Ва­шу працу з выкананнем абавязкаў старшыні касцёльнай рады?

— Рабіць выбар давялося: падшукваць такую асноўную працу, якая б дазваляла ўсё гэта сумяшчаць.

— Напэўна, і парафіяне дапамагалі?

— Сапраўды, былі людзі з ліку парафіянаў, пра якіх сёння грэх было б не сказаць: Алі­на Міхалькова, Ніна Гарачка, Уладзіслава Куляшова, Ірына Кайронец шмат дапамагалі ў вырашэнні арганізацыйных пытанняў, у афармленні праектна-каштарыснай дакументацыі, складанні дамоваў і іншых справах. У тым, што 10 кастрычніка 2009 года касцёл Езуса Міласэрнага быў кансэкраваны і стаў паўнавартаснай святыняй для католікаў абласнога цэнтра і Віцебшчыны наогул, безумоўна, ёсць і іх заслуга. Гэтыя людзі здольныя на праяву маральнай падтрымкі, таму заслужылі і добрага слова, і ўдзячнасці ўсіх, хто прыходзіць сёння ў нашу прыгожую святыню, як у свой дом, і можа праз шчырую малітву выказаць тут падзяку Богу за тыя даброты, якімі Ён нас, грэшных, адорвае.     

Размаўляў  

Францішак  Дубраўскі.

 

 

Мы вельмі радыя
бачыць вас на сайце
часопіса «Ave Maria».
Гэта плён працы
неабыякавых людзей,
якія з радасцю ствараюць
гэты часопіс для вас.

Падпіска
Ахвяраванні

Сайт часопіса „Ave Maria“ Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі Рыма-каталіцкага Касцёла ў Беларусі

Часопіс існуе дзякуючы вашым ахвяраванням. Сёння мы просім вашай дапамогі — нават невялікая сума падтрымае нас.

Падрабязней