Касцёлу Езуса Міласэрнага ў Віцебску нададзены статус катэдральнага. Падзея неардынарная і значная як для Віцебскай дыяцэзіі, так і для ўсёй Беларусі. Пра тое, як паўставалі сам касцёл і яго парафія, як вырашаліся праблемы будаўніцтва, наша размова са шматгадовым ранейшым старшынёй парафіяльнай рады Уладзімірам Папяленкам.
— Дык з чаго, сапраўды, пачыналася, Уладзімір Аляксандравіч?
— Пляцоўку пад будоўлю меркаванай новай святыні ардынарый дыяцэзіі Уладзіслаў Блін асвяціў 12 верасня 2004 года. Але парафія паўстала тут значна раней — увесну 2000 года, калі было вырашана ўтварыць у горадзе 4 каталіцкія парафіі. Божае Нараджэнне 2000 года вернікі парафіі ўжо сустракалі ў часовай зборнай капліцы, якая мясцілася на адведзеным пад будоўлю пляцы і была, дарэчы, узведзена вельмі хутка. Па ўзвядзенні часткі гаспадарчых пабудоваў пры касцёле парафіяне перайшлі маліцца ў прыстасаваную капліцу, у памяшканне, дзе цяпер знаходзіцца канферэнц-зала культурна-рэлігійнага цэнтра.
— Удалы пачатак. І далей усё было так лёгка?
— Лёгка — гэта на старонні погляд. На самай справе часам было вельмі, можна сказаць неймаверна, цяжка. І сіл, і канцэнтрацыі духу тая праца вымагала і, вядома ж, малітвы. Многа папераў даводзілася афармляць, усё ўзгадняць, прасіць, дамагацца. Шмат цяжкасцяў было, напрыклад, з адводам зямлі пад будоўлю непасрэдна касцёла, калі гарадское ўпраўленне архітэктуры, выкарыстоўваючы розныя надуманыя зачэпкі, пачало адмаўляць у станоўчым вырашэнні справы. Ды як бы ні было, а вельмі важны дакумент пад назвай «Дзяржаўны акт на зямлю» мы займелі. Нямала нерваў каштавала і цягамоціна з рашэннем аб дазволе будаўніцтва. Давялося і лісты пісаць у «высокія» інстанцыі, і з «высокімі» службоўцамі, у тым ліку з тагачасным старшынёю аблвыканкама Уладзімірам Андрэйчанкам, сустракацца. Нямала высілкаў вымагала вырашэнне іншых пытанняў: узгадненне са службамі горада, нюансы экспертызы і іншае.
— Але ж, пэўна, і нейкія станоўчыя моманты былі?
— Былі. З прыемнасцю, напрыклад, узгадваю перыяд сумеснай працы з работнікамі архітэктурна-праектнага бюро ўпраўлення архітэктуры Віцебскага аблвыканкама пад кіраўніцтвам Людмілы Зязюлінай. Тая праца была цалкам дзелавой: і параіцца можна было з людзьмі, і ўдакладніць штосьці, і належную кансультацыю атрымаць, і паехаць разам паглядзець з мэтаю пераймання вопыту іншыя пабудовы гэткага кшталту. Плённа працавалася таксама з галоўным архітэктарам праекта Мікалаем Грэнем, які так удала здолеў спалучыць у праекце святыні рысы класічнай касцёльнай пабудовы з сучаснымі вырашэннямі дэкору.
— Хто займаўся непасрэдна ўвасабленнем праекта ў жыццё?
— Падраднай арганізацыяй, якая ў 2004 годзе пачынала будаўніцтва, было ААТ “Віцебскгандальбуд” на чале з Уладзімірам Акуловічам. Затым, з верасня 2005 года, справу прадоўжыў будаўнічы ўчастак Віцебскай дыяцэзіі. На мой погляд, гэта былі спецыялісты вельмі высокага класу.
— Хто са святароў займаўся справамі будоўлі?
— Спачатку ксёндз Тадэвуш Кахановіч. Затым, у сувязі з новымі парафіяльнымі прызначэннямі, — ксяндзы Міраслаў Скачыляс і — па сённяшні дзень — Раман Мурзіч.
— Як Вам асабіста ўдавалася спалучаць асноўную Вашу працу з выкананнем абавязкаў старшыні касцёльнай рады?
— Рабіць выбар давялося: падшукваць такую асноўную працу, якая б дазваляла ўсё гэта сумяшчаць.
— Напэўна, і парафіяне дапамагалі?
— Сапраўды, былі людзі з ліку парафіянаў, пра якіх сёння грэх было б не сказаць: Аліна Міхалькова, Ніна Гарачка, Уладзіслава Куляшова, Ірына Кайронец шмат дапамагалі ў вырашэнні арганізацыйных пытанняў, у афармленні праектна-каштарыснай дакументацыі, складанні дамоваў і іншых справах. У тым, што 10 кастрычніка 2009 года касцёл Езуса Міласэрнага быў кансэкраваны і стаў паўнавартаснай святыняй для католікаў абласнога цэнтра і Віцебшчыны наогул, безумоўна, ёсць і іх заслуга. Гэтыя людзі здольныя на праяву маральнай падтрымкі, таму заслужылі і добрага слова, і ўдзячнасці ўсіх, хто прыходзіць сёння ў нашу прыгожую святыню, як у свой дом, і можа праз шчырую малітву выказаць тут падзяку Богу за тыя даброты, якімі Ён нас, грэшных, адорвае.
Размаўляў
Францішак Дубраўскі.