Габрыэля Пузыня

Папялец

Прыйшла гадзіна: у святыні Божай
Звон папяльцовы пачулі людзі;
Ён праўдай душы ў глыбі ўстрывожыў:
Хто ўзяты з праху, той прахам будзе!

Ідзе красуня высокай пробы,
Пакорна кленчыць і твар схіліла,
Прысыпаў попел яе аздобы,
Што стануць хутка таксама пылам.

Паэт схіліўся, у смутку вочы.
Паэце, знаю, што ў сэрцы маеш: 
Калі свет славу табе прарочыць,
Так прыкра чуць, што трухлёю станеш!..

А во старэча аблічча хіліць,
Усмешка вусны яго кранае.
Пра вечнасць думка яго ў той хвілі,
Як пыл, яго сівізну жагнае.

Ідуць і кленчаць: сяляне, дзеці,
Жаўнеры – кожны з пачцівым страхам,
Бо кожны знае, чым ёсць у свеце
І чым ён стане – ён стане прахам!

Не сёння – заўтра смерць нас пакліча,
І развітаемся з гэтым светам,
Кладзецца попел нам на аблічча,
Што быў калісьці прыгожым кветам.

Вітаў Хрыста люд у дзень вясновы,
І весяліўся ўвесь Ерузалем.  
Чым стаў цяпер той трыумф пальмовы?
Трухлёю! Прахам галінкі сталі!

Але з-пад пылу заззяе ў змроку
Прамень Любові, Надзеі, Веры!
І ён адчыніць зямному зроку
Праз попел пальмаў у вечнасць дзверы!

Браты, калі ксёндз пра попел кажа
І нам галовы ім пасыпае,
Надзею маем – збаўленне наша
Ужо нам у небе вянок сплятае!!!

Пераклад з польскай мовы Ірыны Багдановіч