Ці заўсёды проста быць «Дзецьмі Марыі»?

Якія асацыяцыі ў вас узнікаюць, калі вы чуеце пра моладзевыя рэкалекцыі? Думаю, вам уяўляецца нешта вясёлае і шумнае, нешта вельмі жывое і актыўнае. Так ці інакш, вы маеце рацыю. Моладзевыя сустрэчы ў Касцёле — справа прыемная, бо яны амаль заўсёды праходзяць пад радасны смех, а часам нават і з танцамі. Але за гэтай весялосцю адбываецца і сур’ёзная праца душы, магчыма, адна з няйцяжэйшых у чалавечым жыцці.

Касцёл у Беларусі вельмі адкрыты на працу з моладдзю. Сапраўды, у кожнай дыяцэзіі шмат магчымасцяў для таго, каб малады чалавек не быў адзінокім у сваім імкненні пазнаваць Хрыста. Рэкалекцыі, пілігрымкі, дні засяроджанасці — толькі паспявай знаходзіць для іх вольны час! Асабіста я хацела б распавесці пра курс «Filii Mariae». Мы з сябрамі доўга марылі пра яго, бо, скончыўшы школу, а потым і каледж ці ўніверсітэт, сталі разумець, што не так проста трымацца Бога, калі жыццё закручвае ў віры праблем і дарослых выклікаў.

У вялікіх гарадах, куды мы з большага пераязджалі вучыцца, а потым і працаваць, няпроста знайсці супольнасць аднадумцаў, якая магла б стаць добрай апорай у няпростыя часы выбару жыццёвага шляху. Супольнасць менавіта трывалую, што існуе як адзіны арганізм, праходзіць і праз уздымы, і праз крызісы, сталее і ўзмацняецца.

На шчасце, айцы марыяне заўсёды адкрытыя на прапановы, а таму зімой 2021 года ў рэкалекцыйным доме пры касцёле святога Юзафа ў Оршы адбылася першая сустрэча курсу студэнцкай і працуючай моладзі з марыянскіх парафій. Мы, удзельнікі, з большага былі знаёмыя, бо ў дзяцінстве ездзілі разам на курсы для школьнікаў, хадзілі ў пілігрымкі, ладзілі агульна марыянскія «Андрэйкі», і нам вельмі хацелася будаваць разам ужо сапраўдную дарослую супольнасць, запрашаць новых людзей, рабіць добрыя справы і служыць Касцёлу, але гэтыя задачы аказаліся не такімі простымі для выканання.

Маладыя гады ў тэорыі вельмі паэтычныя, вольналюбівыя і цікавыя, але яны напоўненыя мноствам выклікаў і нялёгкага выбару. Безумоўна, вера — адзін з іх. Па-першае, верыць, абапіраючыся на выхаванне ці досвед іншага чалавека, ужо не атрымліваецца. Гэтая стадыя мінае разам з падлеткавым узростам. Да дарослых жа адносінаў з Богам, якія таксама маюць свае крызісы, але пабудаваныя ўжо на новым трывалым досведзе, таксама яшчэ далёка. Па-другое, свет, які адкрываецца чалавеку, што ўступае ў жыццё па-за сценамі бацькоўскага дому, вельмі рэдка ўдаецца жыць па дзесяці запаведзях. Так і выносіць маладога чалавека ў вір штодзённасці, нібы рыбу на незнаёмы бераг. Нібыта і мае ён магчымасць яшчэ наталіцца Жывой Вадой, але чамусьці часам сам не разумее, а ці хоча сапраўды быць з Богам? Ці хопіць на гэта сілы і смеласці?.. Цікава назіраць, як з кожным курсам амаль кожны з нас перажывае сваё змаганне з самім сабой, але таксама змагаемся мы часам і адзін з адным, бо адзін з сінонімаў маладосці, на мой погляд, — слова «бунт».

У нашых сустрэчаў доўга не было назвы, усё здавалася недастаткова крутым, недастаткова дарослым. Адна з версій дык і ўвогуле адразу адмяталася — «Filii Mariae» — «Дзеці Марыі». Ну якія мы дзеці, нам жа ажно за дваццаць ужо, дарослыя і самастойныя людзі! Працягваў верыць у гэтую назву толькі а. Ілля Саўчанка МІС, галоўны арганізатар курсу. Ён доўга глядзеў на нашыя спробы «скокнуць вышэй галавы» і прыдумаць нешта выбітнае (як нам здавалася), а потым проста абвясціў нам, што ў малітве прыйшоў да разумення, што назвы, лепшай за «Дзеці Марыі» для курсу не знайсці, і мы пакорліва згадзіліся. Цяпер я выразна бачу, колькі ў гэтым было жадання бунтаваць, вырывацца са стану дзяцей, але навошта? Ці не ў тым цуд адносінаў Бога і чалавека, што яны заўсёды любяць адзін аднаго як Бацька і дзіця, а не зводзяць дробязных дарослых рахункаў?

Не маглі мы напачатку дамовіцца і наконт тэмаў нашых сустрэчаў, бо кожны меў нейкі свой досвед духоўнай барацьбы, сваю зацікаўленасць у справах веры. На дапамогу, зноў у малітве, прыйшла ідэя прысвячаць кожную сустрэчу адной з дзесяці цнотаў Найсвяцейшай Панны Марыі, тым больш, што Вяночак да дзесяці цнотаў — традыцыйная малітва айцоў марыянаў. Так, напрыклад, майская сустрэча будзе прысвечаная тэме вернасці, а да гэтага мы разам з Марыяй разважалі над чыстасцю, мудрасцю і пакорлівасцю.

Цікавым было і развіццё нашага разумення адпачынку. Калі ў першыя сустрэчы мы спрабавалі рабіць вечары ўзроўню «дыпламатычнага прыёму» ў амбасадзе Вялікабрытаніі, то з цягам часу мы прыйшлі да таго, што можам быць шчаслівыя і проста пасля вясёлага вечару, праведзенага за настольнымі гульнямі. Але гэта не значыць, што мы адмовіліся ад больш прадуманых вечароў, проста цяпер ўсё залежыць ужо не ад узроўню падрыхтоўкі сцэнара, а ад простага жадання быць разам.

...Кожны човен, выходзячы ў адкрыты акіян, спачатку моцна хістаецца, і каб плаванне сапраўды было паспяховым, вельмі важна зразумець — пачатак будзе няпростым, вецер не адразу будзе напаўняць ветразі. Але чым больш людзей збіраецца ў імя Божае, тым большая ўстойлівасць у такой супольнасці, тым даўжэйшым будзе яе шлях. Таму мы шчыра запрашаем кожнага маладога чалавека далучацца да нашага падарожжа, ну а тых, хто ўжо даўно плыве з Хрыстом на трывалым караблі, просім аб малітве. Паверце, нам, маладым хрысціянам, яна вельмі патрэбная...

Паліна Грыб

Мы вельмі радыя
бачыць вас на сайце
часопіса «Ave Maria».
Гэта плён працы
неабыякавых людзей,
якія з радасцю ствараюць
гэты часопіс для вас.

Падпіска
Ахвяраванні

Сайт часопіса „Ave Maria“ Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі Рыма-каталіцкага Касцёла ў Беларусі

Часопіс існуе дзякуючы вашым ахвяраванням. Сёння мы просім вашай дапамогі — нават невялікая сума падтрымае нас.

Падрабязней